نادیده‌گرفتن قانون و بی‌برنامگی مشکل اصلی آلودگی هواست و این‌که اراده ملی، هماهنگ و همسویی برای کاهش آلودگی هوا در ساختار مدیریتی و برنامه‌ریزی کلان کشور وجود ندارد.
در زمینه کاهش آلودگی هوا پشتوانه‌ای در کشور وجود ندارد؛ یکی از آن‌ها چشم‌انداز ۲۰ساله جمهوری اسلامی ایران است و دیگری قانون برنامه‌های توسعه سوم و چهارم کشور که در آن‌ها مشخصا به موضوع آلودگی هوا پرداخته شده و همه این‌ها قانون است، برنامه نیست؛ یعنی برای دولت لازم‌الاجراست. شاید بسیاری می‌پرسند در حال حاضر چه اتفاقی افتاده که با همه این پشتوانه‌های قانونی، شاهد چنین وضعیتی در زمینه آلودگی هوا هستیم؟ نه‌تنها در تهران که در بسیاری از شهرهای کشور؟ به خواندن ادامه دهید
ایران آزاد 